Περιεχόμενα
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ……………………………………………………………………...
ΣΥΝΤΟΜΟΓΡΑΦΙΕΣ………………………………………………………………
ΠΕΡΙΛΗΨΗ…………………………………………………………………………
ΕΙΣΑΓΩΓΗ…………………………………………………………………………...
- Θεωρητικά εργαλεία ανάλυσης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής……….
- Ρεαλισμός……………………………………………………………………
- Ιδεαλισμός………………………………………………………………….
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ Δομικά και λειτουργικά στοιχεία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και η επιρροή των Προέδρων του στην αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ: Ιστορία, λειτουργία και πολιτικές του ρεπουμπλικανικού κόμματος …………………………………………………………………………
1.1 Ιστορικό και ιδεολογία Ρεπουμπλικανικού Κόμματος……………………
1.2 Δομές και Λειτουργίες Ρεπουμπλικανικού Κόμματος………………………
1.3 Πολιτικές Ρεπουμπλικανικού Κόμματος……………………………………….
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Η εξωτερική πολιτική των Προέδρων του Ρεπουμπλικανικού κόμματος την περίοδο (1861 -1989)…………………………
2.1 Abraham Lincoln (1861-1865)………………………………………………
2.2 Ulysses Grant (1869-1877)…………………………………………………….
2.3 Rutherford Hayes (1877-1881)………………………………………………
2.4 James Garfield (Μαρ 1881-Σεπ 1881)………………………………………
2.5 Chester Arthur (1881-1885)……………………………………………………
2.6 Benjamin Harrison (1889-1893)………………………………………………
2.7 William McKinley (1897-1901)………………………………………………
2.8 Theodore Roosevelt (1901-1909)………………………………………………
2.9 William Taft (1909-1913)……………………………………………………….
2.10 Warren Harding (1921-1923)………………………………………………….
2.11 Calvin Coolidge (1923-1929)………………………………………………….
2.12 Herbert Hoover (1929-1933)………………………………………………
2.13 Dwight Eisenhower (1953-1961)……………………………………......
2.14 Richard Nixon (1969-1974)…………………………………………………
2.15 Gerald Ford (1974-1977)…………………………………………………….
2.16 Ronald Reagan (1981-1989)…………………………………………………
2.17 Οι τέσσερις παραδόσεις της εξωτερικής πολιτικής…………………………..
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ Οι πολιτικές της απομόνωσης και της μη επέμβασης και οι επεμβάσεις……………………………………………………………………
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ: Πολιτική της Απομόνωσης, της Επέμβασης και της Μη Επέμβασης
3.1 Πολιτική της Απομόνωσης (Isolation)………………………………….
3.2 Πολιτική της μη επέμβασης (Non intervention)…………………………
3.3 Πολιτική της Παρεμβατικότητας (Interventionism)………………………
3.4 Συνέντευξη του Norman Singleton……………………………………….
3.5 Σύγκριση της πολιτικής του απομονωτισμού, της παρεμβατικότητας και της μη επέμβασης………………………………………………………………………
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ: Επεμβάσεις
4.1 Ο Πόλεμος Ισπανίας - Αμερικής……………………………………………
4.2 Ο Πόλεμος της Κορέας ……………………………………………………
4.3 Η κρίση της Κούβας………………………………………………………….
Επίλογος…………………………………………………………………………..
Βιβλιογραφία.…………………………………………………………………….
Παραρτήματα…………………………………………………………………….
Ευχαριστίες
« Ειρήνη δεν είναι η απουσία συγκρούσεων. Είναι η δυνατότητα να διαχειρίζεσαι τις συγκρούσεις με ειρηνικά μέσα.» Ronald Reagan
«Επιδιώκουμε την ειρήνη επειδή παρέχει το κλίμα στο οποίο ευδοκιμεί η ελευθερία» Dwight Eisenhower
Θα ήθελα να ευχαριστήσω πρώτα από όλους τους γονείς μου για την βοήθεια τους όλα αυτά τα χρόνια και ιδιαίτερα την μητέρα μου, η οποία έχει σταθεί δίπλα μου σε όσες δυσκολίες έχω περάσει, και για την βοήθεια της σε πάρα πολλούς τομείς της ζωής μου.
Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω πάρα πολύ τον επιβλέποντα καθηγητή μου κ. Χαράλαμπο Παπασωτηρίου για την βοήθεια του και για την αποδοχή του να αναλάβει ως επιβλέπων της εργασίας αυτής.
Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Norman Singleton, legislative director του Βουλευτή Ron Paul για την συνέντευξη την οποία μου έδωσε στα πλαίσια της εργασίας αυτής σχετικά με το ζήτημα της πολιτικής μη επέμβασης.
Συντομογραφίες
ΗΠΑ: Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής
NRC: National Republican Committee
NC: National Convention
SC: State Convention
IDU: International Democrat Union
AECR: Alliance of European Conservatives and Reformists
EPA: Environmental Protection Agency
CSA: Confederate States of America
GOP: Grand Old Party
ΕΣΣΔ: Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
ΕΕ: Ευρωπαϊκή Ένωση
RINO: Republican in name only
CIA: Central Intelligence Agency
SALT: Strategic Arms Limitation Treaty
OHE: Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών
Περίληψη
Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να παρουσιάσει και να αναλύσει τον τρόπο με τον οποίο μεταβλήθηκε η εξωτερική πολιτική του ρεπουμπλικανικού κόμματος, το χρονικό σημείο μεταβολής του και τις συνθήκες υπό τις οποίες το κόμμα αναγκάστηκε να αλλάξει την πολιτική του.
Στόχος της μελέτης είναι να αναδείξει, χρησιμοποιώντας την σχέση κόστους οφέλους, αν κάποιες από τις πιο σημαντικές εξωτερικές επεμβάσεις των ΗΠΑ ζημίωσαν τη χώρα ή αν ο στόχος της επέμβασης επετεύχθη.
Στην αρχή, η μελέτη ξεκινά με μία ανάλυση της ιστορίας, της δομής και της λειτουργίας του ρεπουμπλικανικού κόμματος προκειμένου να γίνει κατανοητός ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνονται οι πολιτικές στο κόμμα, αλλά και την εντύπωση που έχουν οι διάφορες πτέρυγες του κόμματος σχετικά με την ασκούμενη πολιτική.
Στο πρώτο μέρος γίνεται αναφορά στους ηγέτες του κόμματος, οι οποίοι διετέλεσαν Πρόεδροι και πως εκείνοι επηρέασαν την εξωτερική πολιτική του κόμματος και κατ’ επέκταση του ίδιου του κράτους.
Στο δεύτερο μέρος αναλύονται κάποιες επεμβάσεις με βάση στατιστικά στοιχεία, όπως τα όπλα, οι πόροι, το ανθρώπινο δυναμικό, η θετική ή αρνητική εντύπωση της διεθνούς κοινότητας ως προς την επέμβαση, αλλά και το βασικότερο την τελική έκβαση της επέμβασης.
Τέλος, αναλύονται οι θέσεις των απομονωτιστών, των διεθνιστών και της πολιτικής της μη επέμβασης. Πέρα όμως από τις θέσεις τους γίνεται και μία σύγκριση αυτών των θέσεων εξωτερικής πολιτικής προκειμένου να εξεταστούν οι ομοιότητες και οι διαφορές τους.
Λέξεις κλειδιά: μη επέμβαση, αντίληψη, εξωτερική πολιτική, επεμβάσεις, ρεπουμπλικάνοι
Εισαγωγή
Η μελέτη εξετάζει την εξωτερική πολιτική που εφήρμοσαν οι Ρεπουμπλικάνοι Πρόεδροι την περίοδο 1861-1989.
Πολλές φορές κατά την διάρκεια των προηγούμενων ετών έχει παρατηρηθεί η προσπάθεια επέμβασης των ΗΠΑ σε διάφορα κράτη είτε για την επίτευξη κάποιου στρατηγικού στόχου, είτε προς αποκατάσταση της δημοκρατίας. Ακόμη, υπάρχει η παραδοχή πως η πολιτική των ΗΠΑ είναι να μην γίνεται επέμβαση στα εσωτερικά μίας άλλης χώρας παρά μόνο αν υπάρχει άμεση ή έμμεση απειλή για την ασφάλεια των ίδιων των ΗΠΑ.
Όπως σε κάθε κόμμα έτσι και στο ρεπουμπλικανικό υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις σχετικά με κάθε διαμορφωμένη πολιτική. Σε σχέση με την εξωτερική πολιτική του κόμματος να επεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων κρατών όταν υπάρχει κάποιος στρατηγικός στόχος, έχει εκφράσει τις ανησυχίες και τις ενστάσεις του ο γερουσιαστής Ron Paul, ο οποίος μεταξύ άλλων επιθυμεί να εφαρμοστεί και πάλι η πολιτική της μη επέμβασης, η οποία έπαυσε να εφαρμόζεται το 1950.
Πριν το 1950 η πολιτική της μη επέμβασης εφαρμόστηκε κυρίως από τους ρεπουμπλικάνους Προέδρους Coolidge (1923-1929) και Harding (1921-1923), με στόχο την αποφυγή της εμπλοκής των Ηνωμένων Πολιτειών στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων κρατών και την εμπλοκή τους σε πολεμικές συρράξεις που μπορούσαν να αποφύγουν.
Το κύριο ερώτημα είναι για ποιο λόγο άλλαξε η εξωτερική πολιτική του ρεπουμπλικανικού κόμματος το 1950 και με βάση την σχέση κόστους οφέλους αν οι επεμβάσεις που γίνονται έχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα ή αν κοστίζουν περισσότερο από όσο βοηθούν τον εκάστοτε στρατηγικό στόχο.
Η μελέτη αυτή βασίζεται σε βιβλιογραφική έρευνα και ως προς τις επεμβάσεις θα αναλύονται τα στατιστικά στοιχεία (όπλα, πόροι που χρησιμοποιούνται ανθρώπινες απώλειες κ.λ.π.) που υπάρχουν σχετικά με αυτές. Σε ότι αφορά την θεωρητική πλευρά γίνεται χρήση της θεωρίας του ρεαλισμού και του ιδεαλισμού.
Στα πρώτο κεφάλαιο του πρώτου μέρους θα αναλυθεί η ιστορία, η δομή και η λειτουργία του ρεπουμπλικανικού κόμματος προκειμένου να αποτυπωθεί μία πλήρης εικόνα σχετικά με την λειτουργία του και τον τρόπο με τον οποίο παράγει και ασκεί πολιτική, αλλά και τις διάφορες πολιτικές πτέρυγες που υπάρχουν μέσα στο κόμμα και την ιδεολογία που εκφράζουν.
Στο δεύτερο κεφάλαιο θα αναλυθούν ενδελεχώς οι πολιτικές των διατελεσάντων ρεπουμπλικάνων Προέδρων και κυρίως η εξωτερική πολιτική που άσκησαν σε διάφορες περιπτώσεις κατά την θητεία τους, διότι και εκείνοι με τις πολιτικές που ασκούσαν επηρέαζαν το εσωτερικό του κόμματος τους.
Στο τρίτο κεφάλαιο, στο δεύτερο μέρος αναλύεται η πολιτική του απομονωτισμού, η πολιτική του διεθνισμού και η πολιτική της μη επέμβασης και γίνεται μία σύγκριση των πολιτικών αυτών μεταξύ τους
Τέλος, στο τέταρτο κεφάλαιο γίνεται μία εκτενής αναφορά σχετικά με κάποιες επεμβάσεις και στο ποιο ήταν το κόστος και το όφελος τους για τις ΗΠΑ, την θέση της διεθνούς κοινότητας σχετικά με τις επεμβάσεις αυτές, αλλά και την αντίδραση της κοινωνίας ως προς τις επεμβάσεις, δεδομένου ότι ένας ακόμα βασικός παράγων είναι η άποψη του λαού σχετικά με τις διάφορες επεμβάσεις και κατά πόσο αυτός αποδέχεται ή αντιδρά σε αυτήν την πολιτική.
1.1 Θεωρητικά εργαλεία ανάλυσης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής
Η αμερικανική εξωτερική πολιτική διαμορφώνεται από τον συνδυασμό δύο σχολών σκέψης των Διεθνών Σχέσεων του ρεαλισμού και του ιδεαλισμού.
- Ρεαλισμός
Η ρεαλιστική σχολή σκέψης βασίζεται στην παραδοχή ότι το διεθνές σύστημα είναι άναρχο λόγω της απουσίας μίας κεντρικής εξουσίας που μπορεί να θέτει τους κανόνες του διεθνούς συστήματος. Για το λόγο αυτό τα κράτη βρίσκονται συνεχώς σε ένα διαρκή ανταγωνισμό για την επιβίωση του ισχυρότερου. Το διεθνές σύστημα για τη ρεαλιστική σχολή σκέψης είναι ένα σύστημα ισχύος στο οποίο το κάθε κράτος έχει την δική του θέση ισχύος και συνεχώς καταβάλλει προσπάθεια για να αποκτήσει περισσότερη ισχύ.
Ακόμη, οι ρεαλιστές θεωρούν πως τα κράτη καταβάλλουν το κάθε ένα προσπάθειες για την συγκέντρωση όλης της ισχύος σε μία εξουσία με την ελπίδα αυτή να είναι αποτελεσματική και να έχει την δυνατότητα να ορίζει το μέλλον όσων υπόκεινται σε αυτή. (χομπεσιανός άρχοντας). Για παράδειγμα, ο καταστατικός χάρτης των Ηνωμένων Εθνών αποτελεί ένα χομπεσιανό συμβόλαιο, με την έννοια της των κρατών μελών που παρέχουν την εξουσιοδότηση τους στο συμβούλιο ασφαλείας προκειμένου να λάβει αποφάσεις και να καθορίζει τις επόμενες δραστηριότητες του Οργανισμού.
Η συνεχής διεκδίκηση ισχύος από τα κράτη γίνεται για την διατήρηση της ασφάλειας του κράτους. Σε ότι αφορά το πόλεμο θεωρείται ως μία πράξη συνέχισης της πολιτικής. Απορρίπτει το δόγμα του δίκαιου πολέμου, ενώ αναφέρει πως ο πόλεμος πρέπει να είναι προληπτικός προκειμένου να προλαμβάνει τις μελλοντικές απειλές, αλλά και να είναι απεριόριστος προκειμένου να γίνεται πλήρης χρήση της ισχύος ενός κράτους για να καταστρέψει ολοκληρωτικά τον εχθρό.
Νεορεαλισμός
Σύμφωνα με τον Kenneth Waltz, ο νεορεαλισμός είναι η θεωρία που αναφέρει πως το σύστημα είναι άναρχο, διότι δεν έχει μία κεντρική δομή προκειμένου να ορίζονται οι κανόνες λειτουργίας των μονάδων. Ακόμη, τα κράτη δρουν με στόχο την επιβίωση τους χωρίς να έχουν εμπιστοσύνη σε άλλα κράτη, διότι δεν γνωρίζουν τις προθέσεις τους. Προσπαθούν δε να εξασφαλίσουν της εδαφική τους ακεραιότητα και για αυτό το λόγο αναπτύσσουν στρατό με στόχο την επέκταση τους και την αύξηση της ισχύος τους στο διεθνές σύστημα.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των κρατών και η συνεχής προσπάθεια για αύξηση της ισχύος τους πολλές φορές οδηγεί τα υπόλοιπα κράτη να νιώθουν ότι απειλείται η ασφάλεια τους με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα δίλημμα ασφαλείας.
Η διαφορά του νεορεαλισμού και του κλασσικού ρεαλισμού είναι, ότι ο Morgenthau εξηγεί την διεθνή πολιτική και τον αγώνα για την απόκτηση ισχύος με βάση την κακία της ανθρώπινης φύσης (αποφάσεις, συναισθήματα, κίνητρα των ηγετών), ενώ ο Waltz αναφέρει πως η άναρχη δομή του διεθνούς συστήματος είναι αυτή που ευθύνεται για τις κινήσεις των κρατών.
Υπάρχουν δύο είδη νεορεαλισμού ο επιθετικός ρεαλισμός και ο αμυντικός ρεαλισμός.
Ο επιθετικός ρεαλισμός είναι η θεωρία κατά την οποία ένα κράτος προβαίνει στην αύξηση της ισχύος του σε απεριόριστα επίπεδα προκειμένου να προφυλαχθεί από εξωτερικές απειλές και αυτό δεν το εμποδίζει από το να επεκτείνεται σε άλλες περιοχές. Υποστηρίζει πως είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί μία δύναμη status quo στο διεθνές σύστημα, διότι το διεθνές σύστημα δίνει την δυνατότητα σε κάθε κράτος να αυξήσει την ισχύ του εκμεταλλευόμενο τις καταστάσεις κατά τις οποίες τα οφέλη μπορούν να ξεπεράσουν το κόστος. Ο βασικός στόχος ενός κράτους είναι να γίνει ο ηγεμόνας του συστήματος. Η θεωρία αυτή αναπτύχθηκε από τον John Mearsheimer.
Ο αμυντικός ρεαλισμός είναι η θεωρία κατά την οποία ένα κράτος διεκδικεί περιορισμένη εξουσία προκειμένου να εξασφαλίσει την σταθερότητα και την ασφάλεια του. Ο στόχος του κράτους είναι να διατηρεί την ισχύ του στο διεθνές σύστημα και όχι να την αυξάνει. Η θεωρία αυτή αναπτύχθηκε από τον Waltz.
Οι θεωρητικοί που υποστηρίζουν την ρεαλιστική σχολή σκέψης είναι ο Waltz, Morgenthau, Mearsheimer, Krasner, Carr.
1.1.2 Ιδεαλισμός
Ο ιδεαλισμός ως ιδεολογία δίνει έμφαση στην παγκόσμια ασφάλεια, στην επέκταση της δημοκρατίας, παρά στην εθνική ασφάλεια. Πιστεύουν στην ύπαρξη ενός ασφαλούς και δίκαιου παγκοσμίου συστήματος και υποστηρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ειρήνη, τους διεθνείς οργανισμούς και τον έλεγχο των όπλων. Οι θεωρητικοί υποστηριχτές της ιδεολογίας αυτής είναι ο Keohane, Fukuyama, Morse, Mitrany.
Ακόμη, οι ιδεαλιστές θεωρούν πως μπορεί να γίνει καλύτερη προώθηση των συμφερόντων μίας χώρας μέσω των διεθνών οργανισμών όπως ΝΑΤΟ και ΟΗΕ προκειμένου το κάθε κράτος να μπορεί να εκφράσει τα συμφέροντα του, αλλά και να υπάρχει καλύτερη συνεργασία μεταξύ των κρατών.
Ο ρόλος των ιδεολογιών στην διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής
Ο ρεαλισμός και ο ιδεαλισμός επηρεάζουν την αμερικανική εξωτερική πολιτική καθορίζοντας τους στόχους του κράτους. Στην ουσία οι δύο θεωρίες καλύπτουν τους δύο βασικότερους στόχους της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ: την προστασία του έθνους από τις εξωτερικές απειλές και την προώθηση των αμερικανικών αρχών και αξιών, της λεγόμενης «αμερικανικής μοναδικότητας».
« Η «αμερικανική μοναδικότητα» ερμήνευε την γένεση και ανάπτυξη των ΗΠΑ με έντονα ιδεολογικούς και ηθικοπλαστικούς όρους. Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή οι ΗΠΑ αποτελούν «φωτεινό παράδειγμα», «φάρο», σκοπός του οποίου είναι να καθοδηγήσει την ανθρωπότητα προς τις προς τις υπέρτατες αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Η έννοια της «αμερικανικής μοναδικότητας» εμπεριέχει και θεοκρατικά στοιχεία που ανάγονται στις επιρροές του πρώιμου αμερικανικού προτεσταντικού «φονταμεταλισμού», σύμφωνα με τα οποία οι ΗΠΑ αποτελούν τον νέο «περιούσιο λαό» και την νέα «φωτεινή πόλη πάνω στο λόφο», έκφραση την οποία χρησιμοποίησε ο Πρόεδρος Ρόναλντ Ρέιγκαν.»
Οι δύο ιδεολογίες είναι αυτές που επηρεάζουν την αμερικανική διπλωματία καθορίζοντας τις κατευθυντήριες γραμμές της εξωτερικής πολιτικής. Μάλιστα, μπορεί μία εκ των δύο να υπερισχύει κατά περιόδους, δεδομένου ότι ο ιδεαλισμός επηρέασε την εξωτερική πολιτική μετά το 1915 και ο ρεαλισμός μετά το 1945, αλλά παρόλα αυτά καμία δεν έχει σταματήσει να υπάρχει.
Κεφάλαιο Πρώτο: Ιστορία, λειτουργία και πολιτικές του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος
Σε αυτό το κεφάλαιο θα αναλυθούν τα βασικά στοιχεία που αποτελούν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, όπως η ιστορία, η δομή και η λειτουργία του, αλλά και οι πολιτικές, που συνάδουν με την ιδεολογία του, έτσι όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί με την πάροδο του χρόνου.
1.1 Ιστορία και ιδεολογία Ρεπουμπλικανικού Κόμματος
Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ή GOP (Grand Old Party) ιδρύθηκε το 1854 στο Βορρά από πρώην Free Soil Democrats, ακτιβιστές κατά της δουλείας, μοντερνιστές, πρώην Whigs. Το σύμβολο τους είναι ο ελέφαντας.
Σκοπός του στην αρχή ήταν να πολεμήσει τον Νόμο του Κάνσας - Νεμπράσκα, ο οποίος απειλούσε να επεκτείνει την σκλαβιά σε άλλες περιοχές καθώς έδινε την δυνατότητα στους πολίτες να αποφασίζουν αν θέλουν ή όχι το φαινόμενο αυτό να υφίσταται στην περιοχή τους. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο προκάλεσε μεγάλες αναταραχές και είχε πολιτικές επιπτώσεις σε ότι αφορά το κόμμα των Δημοκρατικών, καθώς ο Γερουσιαστής που το εισηγήθηκε προερχόταν από εκεί, ενώ το νομοσχέδιο αυτό ευνόησε σε ένα μεγάλο βαθμό τους Ρεπουμπλικάνους.
Η πρώτη συνάντηση στην οποία αποφασίστηκε το όνομα «Republican Party» έλαβε χώρα στις 20 Μαρτίου 1854 σε ένα σχολείο στο Ripon, Wisconsin. Έγινε μία ακόμα συνάντηση των ιδρυτικών μελών του κόμματος στο Jackson στις 6 Ιουλίου 1854. Έως το 1858 το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα κυριαρχούσε σε όλες τις βόρειες πολιτείες.
Το πρώτο επίσημο οργανωτικό συνέδριο έγινε στο Πίτσμπουργκ στις 22 Φεβρουαρίου 1856 και λίγο αργότερα τον Ιούνιο του ίδιου έτους έγινε η πρώτη επίσημη συνδιάσκεψη για την απόδοση του χρίσματος των Ρεπουμπλικάνων στην Φιλαδέλφεια, όπου και πήρε το χρίσμα ο John Fremont και παράλληλα ανακοινώθηκε η γέννηση του κόμματος ως μία ενωμένη πολιτική δύναμη.
Στην αρχή η ιδεολογία του κόμματος, βρισκόταν στο σύνθημα με το οποίο είχε κατέβει στις Προεδρικές εκλογές του 1856 ο πρώτος υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων John Fremont. Το σύνθημα ήταν το ακόλουθο: «Free labor, free men, free land». Ελεύθερο εμπόριο καθώς οι Ρεπουμπλικάνοι πίστευαν στην ανεξαρτησία των επιχειρηματιών και στην παύση του εμπορίου των δούλων.
Η γενική ιδεολογία που αντιπροσωπεύει το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων είναι αυτή του Αμερικάνικου Συντηρητισμού, το οποίο υποστηρίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία, το κέρδος, την οικονομική ανάπτυξη, μεγάλες συντάξεις για τους βετεράνους κ.α.
Όπως κάθε κόμμα έτσι και το Ρεπουμπλικανικό χαρακτηρίζεται από κάποιες πτέρυγες που δημιουργήθηκαν σταδιακά από το 1870. Συγκεκριμένα υπάρχουν οι Φιλελεύθεροι Ρεπουμπλικάνοι, οι Προοδευτικοί Ρεπουμπλικάνοι και οι ριζοσπαστικοί (radical) ρεπουμπλικάνοι.
Οι ριζοσπαστικοί (radical) ρεπουμπλικάνοι εμφανίστηκαν από το 1850 μέχρι την ολοκλήρωση της ιδεολογικής συγκρότησης του κόμματος και ήταν εκείνοι που αποτελούσαν τους ηγέτες του. Ήταν αντίθετοι στην πολιτική της ανασυγκρότησης του κράτους που εφάρμοσε ο Lincoln και ο Andrew Johnson.
Μετά την αναδόμηση πολλοί από τους ριζοσπάστες πήγαν μαζί με τους Stalwarts που ήταν υπέρ του κομματικού μηχανισμού (machine policy) και κατά της αναγέννησης των κοινωνικών υπηρεσιών. Η πτέρυγα των Stalwart σταμάτησε την δράση της το 1880. Η πτέρυγα που ήταν εναντίον τους ήταν οι Half Breed, οι οποίοι παρόλο που δεν διαφωνούσαν σε πολλά με τους πρώτους ήταν υπέρ των κοινωνικών υπηρεσιών. Όπως οι Stalwarts έτσι και οι Half Breed διαλύθηκαν την περίοδο του 1880.
Οι φιλελεύθεροι ρεπουμπλικάνοι άρχισαν να δραστηριοποιούνται το 1930 όταν ακόμα οι όροι «συντηρητικός» και «φιλελεύθερος» μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μόνο για όσους υποστήριζαν ή βρίσκονταν απέναντι στην προσπάθεια του New Deal. Οι φιλελεύθεροι λοιπόν ήταν αντίθετοι με την διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα μερικών προγραμμάτων του New Deal. Μέχρι το 1960 οι φιλελεύθεροι ρεπουμπλικάνοι αποκαλούνταν πολλές φορές από τον κόσμο και ως Rockefeller Republicans, ενώ οι συντηρητικοί τους αποκαλούσαν Republican in name only (RINO).
Υποστήριζαν την ελεύθερη οικονομική πολιτική, κοινωνικούς σκοπούς, όπως τον γάμο των ομοφυλόφιλων και ήταν ενάντια στην θανατική ποινή και υπέρ του οπλικού ελέγχου. Υποστηρικτές της πτέρυγας αυτής μεταξύ του 1930 – 1970 ήταν ο Fiorello La Guardia, Thomas Dewey, Nelson Rockefeller, Earl Warren, Harold Stassen. Η φιλελεύθερη πτέρυγα του ρεπουμπλικανικού κόμματος σταμάτησε την δράση της το 1980.
Η προοδευτική πτέρυγα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος έκανε την εμφάνιση της μεταξύ του 1910 και του 1920. Οι αντιπρόσωποι της είχαν κεντροαριστερές απόψεις στα περισσότερα ζητήματα, καθώς υποστήριζαν την παρέμβαση του κράτους στις επιχειρήσεις, τους εισοδηματικούς φόρους, τον περιορισμό του μεγέθους των επιχειρήσεων, την δημόσια υγεία, την κοινωνική ασφάλιση για τους ηλικιωμένους και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Η πτέρυγα αυτή άρχισε σταδιακά να μικραίνει με τους περισσότερους να κατευθύνονται στο κόμμα των Δημοκρατικών, καθώς και αυτό άρχισε να ακολουθεί μία πορεία προς τα αριστερά την δεκαετία του 1930.
Κάποιοι από τους προοδευτικούς ήταν ο Theodore Roosevelt, ο Hiram Johnson, και ο Robert la Follette.
Το κόμμα στην σημερινή εποχή
Impressum
Verlag: BookRix GmbH & Co. KG
Texte: Γιάννης Κουτρουμπής
Bildmaterialien: Γιάννης Κουτρουμπής
Tag der Veröffentlichung: 08.04.2016
ISBN: 978-3-7396-4756-2
Alle Rechte vorbehalten