Titelseite
Kader Moses fiert Wihnachtn – Eine Kindergeschichte in Mecklenburger Platt
von Rike Sonnenschein
Copyright Text: Rike Sonnenschein © 2013
Covergestaltung: Rike Sonnenschein
Kontakt: rikesonnenschein@yahoo.de
Deil I Dei Kader-Karton un dat witt-gräun-striepige Fell
An ein’n bannig gragen Morgen klirrt dei Winter dörch dei Stadt. Beriept dei Straten, dat dat bi’t Gahn unner dei Schauhsahlen gnirscht. Puust iesige Wulken, dat bi’t Luft halen dei Hor in dei Näs infriern. Krüppt üm dei Hüser, in dei dei lütt`n Kinner noch schlapen, springt in dei Böm un schmitt dei letztn Bläder aw. Dei Winter pest wider bet tau ein’n Pappkarton, dei näben dat Wahnhus hinner dei Mülltunn steiht. Hei oewerleggt, wat dat mit den’n Karton woll up sick hett. Dei Karton is so gewaltig, dat hunnert Ameisen em nich wechdrägen koenen. Un liekers is hei so lütt, dat ’ne fipsige Windbö em tau’n Klappern bringt. ’N Storm künn em licht mit eine Back wechpuusten.
Wohrschienlich steiht dei Karton all lang dor. Näben dat Wahnhus hinner dei Mülltunn. Jichtens ein möt em dor henschmeten hemm’. Ut Langwiel orrer weil hei nix von Müllcontainers weit. Dorbi is dei Platz näben ein’n Wahnhus keine Müllkipp. Bi’t genaue Henkieken süht man aewer, dat dei Karton ein ganz besünnerer Karton is.
Hei hett ’n Deckel, dor kann dat nich inrägen. So ’n gauden Schutz giwt kein Hasenbu af un ok keine Hunn’hütt. Dei Karton hett ’n Loch up dei ein’n Siet. So lütt as ’ne Kinnerfuust. Dat is ´n perfekten Ingang, soväl is klor. Un is man ierst mal binnen in ’n Karton, kann man dor gaud ’ne Paus inleggen. Wenn dei Winter grad Tied har, wier hei in ’n Karton rinkrapen un her sick utraugt von sien’n Klirrn, Puustn un Springn. Dat geiht aewer nich, weil dei Winter blot in ’n Sommer Tied hett för ’ne Paus. In ’n Winter möt dei Winter arbeiden. Destowägen treckt hei wieder un verdeilt sin’n iesigen Adem up Däker, up Böm un an Huusmuern. So lang, bit dat allens blinkert, dormit dei Kinner sick freugen koenen. In ’n por Stunnen is Wihnachten.
Dei Winter is wech, taurück blifft dei Karton näben dat Wahnhus hinner dei Mülltonn. In den’n Karton, dor ruschelt dat lies. So, as wenn man twei Bläder weik Siedenpapier mit dei Finger tausamenrifft. Hm, so ’n Ruscheln möt ’ne Ursak hebben. Dat ruschelt nich blot so för sick hen. Dat bedüdet, dat in ’n Karton jichtens ein wahnen möt.
Un würklich is in ’n Karton einer antaudrapen. Gnau secht, wahnt hei in ein’n Schauh, dei in ’n Karton in steiht. Dei Schauh is utlatscht, von Fladdermotten intweifräten. Mit ein’n Schauhband dran. Galaktisch lang. Dat Schauhband har man üm dei ganze Ierd tüdeln künnt. Einmal, tweimal orrer zigmillionenmal. Wer weit. Bit hüüt hett noch keinein dat utprobiert, ’n Schauhband üm dei Ierd tau tüdeln. So ’n Schauhband is nämlich tau ’n Tausamentüdeln dor. Dormit dei Schauh nich von ’n Faut rutscht bi ’t Gahn. Aewer wenn keinein den´n Schauh antreckt, bruukt keinein em tausamentüdern. Dei Schauh is nu ’n Bedd un tau ’n Utschlapen dor. Bliwt dei Frag: Wer schlöppt in dat Bedd?
In dat Bedd schlöppt ’n Kader. Räkelt sick up dei ein’, streckt sick up dei anner Siet. Schnurrt un ruschelt mit sin’n Fell. Dat is witt un gräun striepig.
Impressum
Verlag: BookRix GmbH & Co. KG
Tag der Veröffentlichung: 23.07.2013
ISBN: 978-3-7309-3836-2
Alle Rechte vorbehalten