Hamborger Leed

 

 Di will mien scheunstes Leed ick singen,

So recht ut vulle Seel und Hadd.
To Ehr un Dank will ick di‘t bringen,
Mien olle gode Vaderstadt!
Bün wied all in de Weit rümkomen,
Wo id ok weer, in ‘watt förn Land;
Mit Ehrforcht heww ick nennt dien Nomen
Mien Hamborg an den Elbestrand
Di will ick deep in Hadden dregen,
Di, mien oll leewste Placken Eer
Uns‘ Herrgott geew di sienen Segen,
Mien Stadt, wo id mol glücklich weer
Wo Mudder opn Arm mi drogen,
Und tru mi feuhrt hett Vadders Hand.
Mien Hadd ward ümmer för die slogen,
Mien Hamborg an de Woderkant!

 

Di mutt ick ümmer wedder loben;
Keen Stadt giwwt, de mi so geföllt!
Dien stolzen Scheep, un denn d‘ien Hoben,
Nicks Scheuners giwwt woll op de Welt!
Un denn dien lütten Deerns vör allen!
Un nehmt se ok vorn Mund keen Blatt,
De möt jo jedeneen gefallen,
Wenn se so klönt op jemmer Platt.
Di will ut vulle Bost ick priesen,
Mien leew Hamhorger Muddersprok;
Klings mi in`d Hadd as Himmelswiesen,
Di sprek ick lies, wenn nachs ick wok.
Ut Ollernmun‘n dehst seut du sweben,
Du weerst min Sprok in Storm un Not,
För di, mien Plattdütsch, will ick leben,
Di swör ick Tru bitt in denn Dot!

 

Deh ok dat Schicksol weg mi drieben,
Un koom ick ok nich wedder trüch,
Mien Sehnsucht ward in‘n Hadden blieben
No Jungfernstieg un Lombardsbrüch.
Ne ne, ick kann jug nich vergeten,
Mien Bismarck, Michel, Reeperbohn!
Dann müß man mi nich ‚Hummel‘ heeten,
Un müß keen Plattdütsch ick verstohn.
Un wenn uns‘ Herrgott mi sull ropen:
„Nu kumm, mien Söhn, dien Tied is um!“
Denn segg ick: „Herr, o lot mi slopen
In Heimoteer, ick bidd dorum!“
Un sull dor denn een Graffsteen wesen,
För mi sett to Erinnerung,
Sall man op Plattdütsch dorop lesen:
„Hier slöppt een echt Hamborger Jung“ 

Abendausgabe Fremdenblatt.*

*Fremdenblatt war der Vorläufer vom Hamburger Abendblatt

 

Grote Bleeken, Strotenlarm.

Henn un her de Minschenswarm.

Heur mol to,wat is denn dat?

“Abendausgabe Frem`mblatt!”

 

 

 

Dröben in de Hüsereck

Sitt Fro Smidt in Stoff un Dreck,

Is vun Regen all ganz natt,

„Abendausgabe Frem`mblatt!“

 

Veerdig Johr all sitt se dor,

Fohln in`d Gesich un gries dat Hoor.

Mennig Obend swör dat Hatt.

„Abendausgabe Frem`mblatt!“

 

„Abendausgabe..!- Nobend, Froo Smidt,

Geew mi gau`n Frem`mblatt mit.“

„Jo,Herr.- Nee wi regent dat.

„Abenausgabe Frem`mblatt!“

 

„`n Billerbogen giwwt hüt to!“

Kiek ,dat is mol nett,lütt Froo.

“Kupfertiefdruck nennt se dat!

Abendausgabe Frem`mblatt!”

 

“Neen Roman fangt ok hüt an.

Koom`n Se jeden Obend rann?

Jo? Na scheun! Ward trüchleggt, wat?

Abendausgabe Frem`mblatt!“

 

Bit Klock elben bliew ick bi,

Un denn ward dat Tied för mi,

Heff jo noch keen Obendbrot hatt,

„Abendausgabe Frem´mblatt!“

 

„Na, denn man adschüß, lütt Froo.“

Un se singt noch ümmerto,

Bit de Nach kummt düsterswatt:

Abendausgabe Frem`mblatt!“ 

 

 

Alln`s Quarkkeree

 Vadder de sitt in de Stuuw

Mudder bi em, in ehr Huus.

Sitt dor bi dat Obendbrot,

Mudder hett ehr leewe Not!

Vadder, de is gnatterich,

denn em smeckt dat Eeten nich.

Quest ehr düchdig vull de Ohrn:

De Kantüffeln smeckt verfrohr`n.

„Mudder, de sünd nich to eeten,

ok hest` Du keen Solt ansmeeten;

Smeckt no em nich un no ehr—

Un dat Fleesch!—Wo hest dat her?

Dat is jo so toog as Ledder.

Dat bring man non Slachter wedder;

De hett ansmeert Di dormit;

Dat is von`n ganz oles Peerd,

Dat woll kuum noch harr kunn gohn.

Ne, von`d Köpen deist Du nicks verstohn.

 

 Lang mol de Schöttel mit Arwen heer.--

Verdreiht! De sünd jo gornich möör!

Hest`de nich kookt?- Wo kümmt denn dat?

De sünd as Isen jo so hatt

Un liegt een`n jo as Blee in`n Liew!

Ne Mudder, de sünd mi to stiew,

De krieg warrafdig ick nich dohl.

Giww mi dat Kompott man mol.--

Wat, dat nennst Du Appelmoos?

Na, dor is ok nich veel mit los.

Dat is so suur, is kuum to eeten.

Dor hest` den`n Zucker woll vergeeten

Un hest woll Essig doran mookt.

Dat hest` sünst all beder kookt.

Dat krieg`k nich run, bie`n besten Willn.

Will mi man Töller Supp opfülln.--

Nanu! All wedder suure Supp!

Wat swömmt dor denn bobenop?

Dat sünd jo woll warrafdig Reuben!

Na, denn will ick se man gornich preuben,

Wenn son Swienkrom is dormang,

Wenn ick de seh ward mi all krank;

Von den`n Geruch ward mi all slecht.

Du kookst Di ok`n Stebel trecht.

Föhr man in keen ne`e  Mod!

Dor snied ick mi doch leeber Brot.--

Wat, Wittbrot! Ih, wo kümmt denn dat?

Du weest doch, ick eet leeber Swatt.

Ditt mag ick nich, dat weest` doch Froo!

Hier is jo Mehl in backt von Stroh!

Na, lang mi mol de Botter röwer.--

Düt Fett hett ok woll nich veel öwer;

Man hett all nog, wenn man se süht.

Un smecken deit se, igitt, igitt! 

 Na, giww mi de Marmelod man her.--

De süht jo ut as Steebelsmeer!

Dorbi vergeit ee`n jo de App`tied.

Kumm, stell den`n Pott man blot bisied.

Ick verzicht op dien Marmelod;

Dor eet ick leewer drög dat Brot.

Schenk mi man`n Tass Kaffee in.--

Na, de is ok man mächdig dünn.

Den`n hest` för mi woll extro broot

Un ut Zichuurn* mokt woll blot.

Mit son oll Plörr kumm blot nich an;

Dor spoor de Kohle leewer ran.

Denn kann`k man no de Leitung gohn.

Ne Mudder, den`n Kaffee lot ick stohn.

Dor will ick mi leewer`n Piep anbren`n.--

Wo sünd de Swewelstickens** denn?--

Mein Gott, wat hest Du blot förn Mod`!***

Sünst liegt se hier op de Kommod.

Wo hest Du se denn nu henleggt?

Dor kann man seuken sick nu`n torecht

No de verdreihten Swewelsticken.

Süh! dor op`n Disch doht se jo liggen!

Na Mudder heur, heur mol to, ick meen,

Dat kannst Du doch ok gliek woll sehn.

Dor lettst Du een`n so lang no seuken.

So, nu will ik mi de Piep ansteeken.

Dat´s recht, nu fangt se noch keen Füür!

Un dorbi sünd  de Dinger doch so düür.

Den`n föften Sticken krie`k all her;

Wo lang`n duurt, is de Schachtel leer.

Na, düsse brennt, dat is man god.

Verdammt! Verbrennt man sick noch de Poot!—

Ditt nennt de Welt nu all Toback!

De hett doch ok goorkeen`n Gesmack;

Dat is dat reinste Heidekrut!

Ne, de Piep mok ick wedder ut,

De kann ick smeuken nich to En`n.

Wo is de „Generol Anzeiger“ denn?

Lang mi em doch mol röber gliek.

Will sehn, wie`d steiht mit  de Politik.

Wat söchst Du denn? Wat is denn dat!

Kannst Du denn gornich fin`n dat Blatt?

Na endlich!—Nu will ick lesen n` beten.

Doch eers mutt ick de Brill opsetten.

Wo is denn de nu?—Herrejehs!

Ick heww se jo all op de Nees`.

Dat harrst mi doch ok seggen kunnt.—

Na, dat is doch nu würklich bunt!

De Franzos meent dat mit uns doch good.

De süggt uns ut jo bit op`d Blood.

De Scheepen hett he alltosom`n,

Sogor de Ewers uns awnohm`n;

Nu will he ok uns` Stüür noch nehm`n!

De Swienhund süll sick fix wat schäm`n

Uns so  to piern bit op de Knooken.

He meent, mit uns door kann he`d moken;

Wi köönt uns gegen em nich wehrn.

Wi hebbt hier nich mol wat to tehrn,

Möt Kohldamp schuben tom Verrecken

Un will dor noch Beslag op leggen!

Geewt nich mol rut uns`Gefang`n!

Wann de mol koomt sall mi verlang`n.—

Nu kiek mol, düsse Clemenceau ****

Will Präsident warrn, denn man to!

Denn hebbt se grod den`n Richt`gen kregen!

De kann uns jo so god verdregen,

Denn ward se uns ers recht rankriegen

Un uns arm Volk op`d Dack opstiegen.

Un dor red`se von`n Völkerbund!

De Öös, de mokt sick blot gesund

Un denn noher denn goht se aw.

Den`n Kerl, den`n bröch ick op`n Draff

Harr ick den`n hier, He wör`ts betohlen!

 All`s nimmt he uns, sogor de Kohln!

Un wi hebbt hier nicks mol to böten.

De hett in`n kolt Stuuw noch nich seeten

Un weet nich, wat dat heeten deit.

Dat nenn man all` Brüderlichkeit!

Ne! Een`n öberlöppt dorbi dat Gräsen.

De Tiedung mag ick nich mehr lesen;

Dorbi kümmt man blot in de Wut. 

Ne Mudder, puß de Lamp man ut,

Sünst warr ick noch ganz dwatsch un mall.

Un kolt is`d hier as in`n Heunerstall.

As Iis, so kolt sünd mi de Hann.

Un bi de oll Lamp kann`k ok nich sehn.

Dor wölt wi leewer man opstohn.

Kumm Mudder, lot to Bedd uns gohn.

 

   von Friedrich Schnoor 1919/20

* Zichorien-Kaffee    **Streichhölzer ***Unordnung ****Wikipedia: Hauptseite. Der Friedensvertrag von Versailles (auch Versailler Vertrag) Vorab tagte ein engerer Ausschuss des Kongresses, der sogenannte Rat der Vier, dem US-Präsident Woodrow Wilson, der französische MinisterpräsidentGeorges Clemenceau, der britische Premierminister David Lloyd George und der italienische Minister Vittorio Emanuele Orlando angehörten.

An de „Achtzigjährige LL!“ (Lauenburgische Landeszeitung)

 

 

 

Wer achtzig Johr ehr Plicht hett dohn,

Ehr'n groden Wegg is ümmer gohn,

Sülws, weer de Tied ok noch so slecht,

För Wohrheit kämpft hett un för Recht.

Gesund is bit in Mark un Knoken,

De ward ehr'n Wegg ok wieder moken,

De ward ehr'n Wegg ok wieder fin'n,

Un Frünn sick ümmer mehr gewin'n,

De ehr in Leew stoht tru to Siet,

In gode un in slimme Tied.

De ümmer mehr ehr slut in'd Hadd

As Heimat- un ehr Leewlingsbladd,

Un wo dat is, in Dörp un Stadt,

Se all' geern leest: Hier snackt wü Platt!

Dit wünscht Di hüt mit besten Gruß,

In ole Tru Fiete Lüttenhus

 1954

 

 

An Emil und Alma!

  (Als Antwort op de Postkort)

 

 Dat heww ick jo all ümmer seggt,

Uns`Emil, de krigg alles trecht;

Ers treckt he no`n eegen Boo,

Nu hett he ok`n Radio!-

Ick segg: „De Jung is op`n Droht.

Sogor`n Veerröhrenapparot!”

Dor doht Ji Jug woll fix to högen;

De ward jo soveel duller leegen!

Mol lüggt he swack, mol lüggt he stark.-

Dat köönt Ji verlang`n för tweedusend Mark,

Dat Jug de Jack ward fix vulllogen,

Sünst weern Ji mit dat Dings bedrogen.-

 

 Un denn schrievt Ji ok von de Währung!

De bröch bie uns een groote Leerung;

Ick kann Jug segg`n, o weh, oh weh!

Keen Groschen Geld in`n Pottmonnee,

keen Fohrgeld hebbt wi för de Bohn!

Minchen mutt to Foot no Hamborg gohn,

Dormit Ji „Putzel” kriegen doht.

Doch Minchen hett jo goden Moth

Un ward, as se dat hett versproken

De Reis no Wellingsbüttel moken.

Un löppt se sick ok meud un matt,

Se kümm mit jug lütt Muschekatt.

Dat is een ganz vermoses Deert,

Se hett sogor dat „Schieten“ lehrt,

Un is ok sünst ganz bannig slau,

Se snackt sogor un seggt „miau.“

Ick gleuw, dat Ji tofreden sünd

mit Jug veerbeenig Pflegekind.---

 

 Mien Mining is jetzt düchtig bie

In Goorn, mang Kohl un Sellerie.

Se hoolt Kartüffeln un son Soken,

Un is bie`n Arfen un Bohn`n inmoken.

Se schorwarkt in de Köök ümher,

As güng de Dübel dor tokehr.

Dor dörf denn keener sick rinnwogen,

Mit`n Bessen deit se den`n rutjogen.

Un kickt man ehr denn an bloot scheew,

Krigg man noch weck mit`n Klütensleew.

Keen Wort dörf man dorgegen snacken,

Sünst krigg man`n Kokpott in`n Nacken.-

So leewt wi „friedlich“ denn un nett`

Bit Mudder all`s inkokt hett

Un all de Kruken stoht op`n Bord,

De wi förn Winter opbewohrt.

 

 So, nu weet Ji jowoll Bescheed

Wie dat bi uns jetzt hergohn deit,

Nu will ick blot nich mehr vertelln,

Sünst fangt min Froo ers an to schelln.

Ick hewwjo veel to veel all sproken,

Dorüm will ick ok Sluß nu moken.

Nu bliewt gesund un hollt Jug munner

un denkt an uns ok mol mitunner.

Wi schickt Jug nu denn besten Gruß

An Jug, Jug Kinner - un Jug Huus!

Jug

Friedrich Schnoor und Familie

Laun`borg an de Elv

In`n Julimaand 1948

 

 Friedrich Schnoor un siene geleevten Beuker

                 

 

An mien leewen Gäst op uns Hochtiedsfest

 Jo, leewe Frünn dat gleuw ick sacht,

Dat harr von Jug woll Keener dacht,

Dat Ji nochmol as Gast weern hier

Op (Vor + Nachname)* sien Hochtiedsfier!

Un grod herrut will ick'd man seggen,   

Langn nog deh ick mi'd öberleggen.   

Ick grübel henn un grübel her   

wat woll für mi an besten weer.

 

 Et  keum bi mi woll mol een Stunn,

Dor see ick mi: nu hest Du'd funn!

Du wist nich dösig sien, büst hell,

Du bliwwst alleen, bliwwst Junggesell!

De Froonslud mögt togeern befehln?

Un Du wist sülbst den'n Herrn doch speeln,

Un geihst Du mit son Mäken blos,

Warst se noher nich wedder los.

 

 So dach ick, wenn in'n Krog ick weer

Un seet alleen bi Köm un Beer,

Wo sick denn Keener um mi quält

ün quarken deh: suup nich soveel!

Doch wör ganz anners mi tomood

Keum'k op mien Junggeeellenbood,

Wo allns leeg so scheun umher,

As wenn'd son lütten Swienstall weer.

 

 Denn mien Logiswirtin oh oh!

Se weer jo all ne ole Froo,

Un kann op een Oog nich recht sehn,

Mit anner keek se ok nich scheun.

Un in mien Stuuw, du leewe Tied!

Leeg hupenwies' de dicke Schied.

Vull Stoff de Disch, Kommod un Steuhl,

Wi  kenn` keen'n Bessen un keen'n Feul.`

 

 Un denn mien Bett! - ick kann jug seggen!

Ick kunn mi rinn nich anners leggen,

Un wenn ick weer ok noch so meud,

Ehr ick Insektenpulver streut.

Un wat mien Wirtin weer ehr Mann,

De all, as se, an'n achzig ran,

Deh dull de Iwersucht noch piern,

Gleuw, ick deh mit sien Oolsch poussiern.

 

 Jo Kinners, ick wohn würklich fein!-

Dat köönt Ji ok all doran sehn,

Dat ick dor, dat is faktisch wohr,

Heww wohnt binoh an'n (negen?*) Johr!

Doch endlich sull sick dat jo wenn`,

As ick een lütte Deern lehr kenn'n

Mit de ick öfter keum tosoom'n

Un (Vor- + Nachname*) heet mit Noom'n.

 

 Un wat noch Keen bither harr kunnt,

Dat lütte Mäken, dat verstunn'd;

Un wenn he noch so toog ok weer,

Se kreeg denn Junggesellen möör.

De lütte Deern weer veel to hell,

Se föt em an de rechte Stell,

So, dat sick denn för god (Zahl..*) Johr

Mit ehr verlobt hett uns (Vor + Nachname...*)

 

 Dörch Utduur in de lange Tied

Stunn ehrn (Vorname*) se tru to Sied.

Ehr echte Leew deh se bekunn'

Ok all in menning swore Stunn'!

Un so sall'd bliewen! - wat koom' n ok mag!

wie Beid sünd jo von'n oolen Slag.

Wi stoht tohoop'n, ward uns wehrn

As plattdütsch Jung und plattdütsch Deern!

 

 Wat wi hüt laawt dörch heil'gen Swuur,

Dat gelt för uns op Lebensduur,

In Freid un Leid, in Lust un Last,

Uns' Wohrspruch heet: „Hollt fast, Hollt fast!“

Un nu, wo wi denn in Jug Mitt

As Brutpoor hier tosoom'n sitt,

Un Ji hier, as uns leewen Gäst,

Vereent sünd op uns` Hochtiedsfest;

 

 Dor wünscht wi Beid ut Haddensgrunn',

Jug hier ok recht vergneugte Stunn!

Un, dat Ji All eenst wedder hier

Ok op uns Sülwerhochtiedsfier!

Denn op wat anners köönt Ji luurn;

De Kinddööp ward to lang`n Jug duurn.`

Sull uns dat ober doch malleurn,

Ick meen mit Adebar un Görn,

Höög sick keen mehr as uns (Vor + Nachname)*

Sülbst wenn ok keum een Zwilingspoor.

Un dormit dankt wi Alltosoom'n

Un heet von Hadden Jug willkoom'n!

 

 

• Diese Begrüßung wurde vom Bräutigam vorgetragen die Namen müssen an gekennzeichneten Stellen eingesetzt werden
• die mit *? gekennzeichneten Stellen abändern oder weglassen.
• Und nun viel Spaß und alles Gute für die Zukunft wünscht Friedrich Schnoor*
• Hamburg 1932

An meine lieben Gäste auf unserem Hochzeitsfeste.

 

 

Ja liebe Freunde, das glaube ich Euch,

Das hätte von euch wohl keiner gedacht

Das ihr noch mal als Gäste wärt hier

Auf  Fiete Schnoor* seiner Hochzeitsfeier!

Impressum

Verlag: BookRix GmbH & Co. KG

Lektorat: Freddy Schnoor
Übersetzung: Übersetzungen ins Hochdeutsche von Freddy Schnoor Translation copyright © by F.K.Schnoor E-mail queries for permission to reproduce translations to: fiete (at)freenet.de
Tag der Veröffentlichung: 23.11.2015
ISBN: 978-3-7396-2464-8

Alle Rechte vorbehalten

Widmung:
Ich widme dieses Buch allen Plattdeutschen und denen die es gerne lernen möchten . Vor allem aber meiner Frau Ingrid und unserem Sohn Rüdiger sowie unserem Enkel Sören. Herzlichen Dank auch an Frau Marlou Lessing ohne die ich nie den Mut aufgebracht hätte die Sachen meines Vaters zu veröffentlichen. Dank di Marlou! Hier find`s Du dat! http://www.plattpartu.de/gott/erinn/schnoor.htm