Dat Christgeschenk

 

Dat is Sommerdag un op`n Sünndagnohm`ndag. Dor sidd de Buur Jochen Pätow mit sien Froo op de Bank vör de Döör un snackt öber dit un dat. Se harrn noch een von de ooln Buurhüüs`, de mit Stroh deckt weern un wo de Storch sien Nest op boot harr.

Dor seggt de Fro to ehrn Mann ,,Kiek mol Vadder, wi hebbt keen Kinner.

Wenn ick dor den`n Adebar so op sien Nest stohn seh, wie he sien Lütten fuddern deit, denn mutt ick mie ümmer seggen, wie arm wi doch gegen em sünd. He un sien Storchollsch hebbt doch wenigstens Göörn, wo se för sorgen köönt; ober wat hebbt wi ?``

,,Jo, uns`gode Buurstell hebbt wi, un ok sünst uns` godes Utkoom`n, ober wieder ok nicks. För ween hebbt wi de lang`n Johrn arbeit`un dat Geld un dat Linntüüch in de Kuffers tosoomspoort?``

Harrn wi nu een`n Söhn oder`n Dochder, oder ok Beides, denn wüssen wi doch, wenn wi mol de Ogen tomookt, för ween wi arbeit hebbt. So ober geiht dat noher alles in frömm`n Hänn. Dorüm is dat mien Haddenswunsch all ümmer west, dat wi doch Kinner harrn``.

Vadder Päton weer  bie dit Snacken von sien Olsch de Piep utgohn. He kratz sick mit de Piepenspitz achdert Ohr un meen, „Je Mudder, den`n Adebar hebbt wi hier jo op unsen Huus`, du harrst em jo mol Bescheed seggen kunnt, dat he uns mol son lütt Popp bröcht harr, mientwegen ok`n halfdutz“ .

„Vadder, du dröhnst all wedder“, seggt sien Froo, „ober, soveel ick di kenn` doh, denkst du grod so as ick. Ober uns` Herrgott hett dat woll so för uns bestimmt, dat dit so sien sall. Nu sünd wi jo ok all öber de Johrn wegg, un an Kinnerkriegen is nich mehr to denken``.

„Jo“, seggt Jochen, „dor hest du Recht` dat is nu mol nich anners, wi möt uns dor eben in fin`n“. „Dat möt wi, seggt se, „leider Gotts! Ober nu lot uns rinngohn un Obenbrot eeten, Vadder“. Dormit güng`n se in`t Hus.

Nu wör dit in`n Sommer no`n Krieg as de beiden so tosoom`n snackt harrn. Von`n Osten heer weern de Flüchtlinge koom`n un eenige Familien weern in dat Dörp besidden bleben, wo Vadder Pätow wohn`n deh. Bie een von de Inwahners weern Froo mit twee lütte Kinner ünnnerbröcht. Ehr Mann weer in Rußland fulln, un se weer dodskrank mit ehr Kinner in`t Dörp ankoom`n. Harr gliek to Bedd müßt un weer eenige Doog später all dodbleeben.

Nu stün`n de beiden lütten Waisenkinner, de eers dree un veer Johr ollt weern, alleen, un weern eersmol bie den`n Dörpsschuldten ünnerbröcht. Dor de Schuldt ober sülbst Kinner noog harr, wull he tosehn, dat se bie anner Lüd Opnohm fin`n dehn.

Dor mokt Vadder Pätow sick eens Doogs op`n Weg un geiht no`n  Schuldten un snackt mit em. Wie dat weer, he wull de beiden Kinner, lütt Jung un Deern, bie sick opnehm`n, ganz umsünst un för ümmer, un as sien eegen. Blot bit Wiehnachten süll de Schuldt se noch beholln, denn wull he se to sick hooln.

De Schuldt un ok de Paster, no den`n Jochen gliek dorop henngung, weern von Hadden geern inverstohn; ken`n se doch Pätow un sein Froo as goode Lüd un grote Kinnerfrünn. Blot een Deel bedung Vadder Pätow sick ut: se sulln doröber swiegen, dat sien Froo dat nich to weeten kreeg, he wull ehr dormit öberraschen.

As nu Wiehnachten kümmt, kümmt Vadder Pätow eens Doogs mit`n Dannboom ansleept un stellt em op de Husdeel dool. „Nanu“, seggt sein Froo, „wat sall denn dat“,--„Morgen is doch Heiligobend, Mudder“, seggt he, „dor möt wi doch`n. Dannboom hebben“.

„Ick gleuw, du büst nich klook“, seggt se, „hebbt de ganzen Johrn keen`n Dannboom hadd“.

,,Grod deshalf``, seggt Jochen, ,,wölt wi nu ok mol een`n hebben``. ,,Mientwegen``, antwort se, ober lot Di nich von de Lüüd utlachen. Jo, wenn wi Kinner harrn, denn weer dat wat anners``.

,,Lot dat Quesen man no, Mudder``, seggt nu Jochen, ,,denn mokt wi em mol för uns. Lot de Lüüd man lachen, dat sall mi wenig kümmern``. ,,Jo, lot Du di ober alleen utlachen``, seggt se. ,,Dat do ick ok``, antwort he un lett sick nich steurn, mok`t Footbredd ünner den`n Boom, hangt dor Lametta un annern Smuck un Zuckerkringel rinn, wat he sick von`n Koopmann besort hett, stickt dor Lichter an, un hangt dor sogar `n  lütt Popp un`n  Hampelmann rinn.

,,Du büst jo woll totol narrsch worr`n, seggt sein Froo, as se dit süht. ,,De Popp is för Di,  Mudder``, seggt Jochen, „Du hest Di jo all ümmer so`n lütt Göör wünscht. De Adebar hett ober för Di keen anner fin`n kunnt. Mi den`n Hampelmann speel ick denn`n beten“. „Ick segg jo“, gifft se em to Antwort, „Du büst op Dien olln Doog noch Narrsch worrn. Doh wat Du wullt, mie lot ober tofreeden mit Dien Hansbunkentöög. Ick will mi nich utlachen loten“. Domit lett se em tofreeden.

An annern Dag, as dat nu Heiligobend is un schummerig ward, seggt Vadder Pätow, „so Mudder, nu mutt ick noch mol eben in`t Dörp, koom ober gliek wedder torüch, steek Du in de Tied de Lichder an, de an`n Boom sünd. Ick will doch mol sehn, wie sick dat von buten moken deit. Hebbt jo sünst nie`n Boom hadd, weet jo gornich wie dat utsüht“. „Jo, mok man dat Du weggkümmst“, seggt se, „ick will dat woll moken, sünst büst Du jo doch nich tofreeden, Du narrsche Kerl“.

Na, Jochen geiht aff un hoolt sick von den`n Dörpschuldt de beiden Kinner. Nimmt se rechts un links an de Hand un geiht mit jem no sien`n Huus` henn. De Lichter an den`n Dannboom bren`n all, dat seeg he all von wieden.

As he mit de beiden Kinner an de Hand in de Stuuv kümmt, geiht he op sein Froo to un seggt, „Mudder, Du hest Di jo all ümmer wünscht, dat wi een Kind hebben wulln. Nich de Adebar, ober dat Christkind hett Dien`n Wunsch nu endlich erfüllt. Hier schickt et Di gliek twee Kinner, lütt Jung un Deern, de et uns as uns` eegen schenken deit. Ick denk, Mudder, Du büst dormit inverstohn. Wat meenst Du, wölt wi dit Christgeschenk annehm`n?“

Dor füll Mudder Pätow ehrn goden Mann üm`n Hals, de Troon`n stün`n ehr dorbie in de Ogen, „jo Vadder“, sluckz se, „dat wölt wi, denn hebbt wi doch endlich`n  Söhn un`n  Dochter. Un ji beiden Lütten“, seed se, un drück de Kinner an ehr Hadd, „söölt dat bie Jug Vadder un Mudder god hebben“, „Dat weet Gott!“ seed Vadder Pätow.

 

Friedrich Schnoor

   Hamburg 1950

Das Christgeschenk

 

Es ist Sonntagnachmittag im  Sommer. Da sitzt der Bauer Jochen Pätow mit seiner Frau auf der Bank vor dem Haus und sie reden über dies und das.

Sie hatten noch eins von den alten Bauernhäusern das mit Stroh bedeckt war,

oben auf dem Dach hatte der Storch ein Nest gebaut.

 

Da sagte die Frau zu ihrem Mann, schau mal Vater wir haben keine Kinder,

wenn ich den Storch so oben in seinem Nest stehen sehe wie er die kleinen Jungstörche füttert, so muß ich mir immer sagen wie arm wir doch sind.

Er und seine Storchenfrau haben doch wenigstens Kinder die sie hegen und pflegen können      Und was haben wir?

 

Na Ja wir haben einen großen Bauernhof und

Impressum

Verlag: BookRix GmbH & Co. KG

Tag der Veröffentlichung: 05.08.2014
ISBN: 978-3-7368-3010-3

Alle Rechte vorbehalten

Widmung:
Danke Frau Bahlo für die wunderbare Übersetzung vom "Dat Christgeschenk" F.K.Schnoor Das Original in Plattdeutsch hat mein Vater zuerst 1950 veröffentlicht nachdem wir in Lauenburg - Elbe (wo wir zu der Zeit seit 1942 wohnten) sehr viele Flüchtlinge kamen und darunter auch viele Waisen. Die Geschichte hat sich so ähnlich zugetragen und ist nach einer wahren Begebenheit geschrieben. F.-K. Schnoor