"Tom!"
Geen Antwoord.
"Tom!"
Geen Antwoord.
"Waar Zou Die Drommelsche Jongen Toch Zitten? Hoor Je Me Niet, Tom?"
De Oude Dame, Die Deze Woorden Sprak, Trok Haar Bril Naar Beneden
Om Er Overheen Te Kijken. Daarna Duwde Zij Hem Naar Boven Om Er
Onderdoor Te Kijken. Zelden Of Nooit Gebruikte Zij Hem Om Er _Door_
Te Kijken, Althans Niet Naar Een Zoo Onbeduidend Voorwerp Als Een
Kleine Jongen. Immers Haar Bril Was Haar Roem, De Trots Van Haar Hart,
En Zij Had Hem Gekocht Om Ontzag In Te Boezemen,--Niet Om Dienst Te
Doen. Voor Hare Oogen Toch Kon Zij Evengoed Een Deksel Van Een Sauspan
Genomen Hebben. Een Oogenblik Zag Zij Onthutst In Het Rond En Zeide,
Niet Bepaald Barsch, Maar Luid Genoeg Om Door Al De Meubelen In De
Kamer Gehoord Te Worden:
Beiträge und Kommentare