Με τα φθαρτά, σάρκινα μάτια μας, δεν μπορούμε να τα δούμε όλα…
Με τα μάτια της ύπαρξης μπορούμε να δούμε τα πάντα.
Μονάχα που θα πρέπει να τα φωτίζει ένας άλλος ήλιος, όχι ο γνωστός μας κόκκινος –ή λευκός κατά την μυητική έννοια- αλλά ο μαύρος ήλιος της ύπαρξης.
Δεν τον ξέρουμε, είναι αθέατος σε μας όπως είναι για τα τυφλά κουτάβια όλα γύρω τους.
Κάποιοι όμως, οι όλβιοι ανάμεσά μας, γνωρίζουν καλά το φως του μαύρου ήλιου.
Και γι’αυτούς είναι αφόρητο να ζουν στη δική μας ‘βιόσφαιρα’.
. . .
Ο Οδυσσέας ακολουθεί μια πορεία από την ανατολή προς τη δύση.
Ο γνωστός, ‘εξωτερικός’ Οδυσσέας.
Ξεκινά από την αβεβαιότητα του χθες για να καταλήξει στην αβεβαιότητα του αύριο.
Μοναδική του ‘σανίδα’ το σήμερα, ο αγώνας του, η αγωνία του, η διαρκώς εν εκκρεμότητι ζωή του.
Η ζωή του Οδυσσέα δεν ορίζεται, δεν αναφέρεται σε τίποτε άλλο παρά σε ένα απέραντο Τώρα, σε ένα ωκεάνιο σήμερα που συνθλίβεται στις Συμπληγάδες Πέτρες του ενδόξου πολεμικού χθες και του γεμάτου ειρηνικά έργα αύριο.
Αλλά ο Οδυσσέας δεν φθάνει ποτέ στην Ιθάκη!