Ο Άνθρωπος από τη Ναζαρέτ, σηκώθηκε με απαλές, αθόρυβες κινήσεις και ανακάθισε στο στρώμα του. Έμεινε για λίγο ακίνητος και αφουγκράστηκε το μιλητό της νύχτας.
Κανείς γύρω δεν τον άκουσε που άφησε το φτωχικό κρεβάτι και βγήκε από το σπίτι. Κανείς δεν τον είδε να βγαίνει στην αυλή και να περπατά κάτω απ’τον άρρωστο, συννεφιασμένο ουρανό. Ήταν μια ανθρώπινη φιγούρα που ανέβαινε με αργά αλλά σταθερά βήματα προς τον Καταραμένο Λόφο.
Ο αέρας δυνάμωνε. Η νύχτα σπάραζε καθώς πλησίαζε η αυγή και έδινε την τελευταία της μάχη. Η ώρα της μεγάλης μοναξιάς για όλα τα πλάσματα πάνω στη γη. Η φοβερότερη όλων.
Beiträge und Kommentare