Den Zesden Augustus 1881 Vertrokken Wij Met De Transatlantische Boot
_Lafayette_ Uit Saint-Nazaire En Kwamen Omstreeks Veertien Dagen
Later Te La Guaira, De Haven Van Caracas, Die Ten Gevolge Van De
Hevige Branding Dikwijls Zeer Moeilijk Te Bereiken Is. La Guaira,
Amphitheatersgewijze Tegen De Berghellingen Gebouwd, Is Eene Zeer
Schilderachtige Stad Met Smalle Onregelmatige Straten, Die Slecht
Zijn Geplaveid En Door Lage Huizen Omzoomd. De Roode Pannen Der Bijna
Platte Uitstekende Daken, De Blauwe Of Groene Tralies Voor De Vensters,
De Wit Of Geel Gepleisterde Muren Brengen Toon En Kleur In De Donkere
Massa Van De In Schaduw Gedompelde Straten. Een Bergstroom, Waarover
Zonderlinge Bruggen Zijn Geslagen, Loopt Midden Door De Stad. Aan De
Zeezijde Wordt La Guaira Door Wallen Verdedigd; Voorts Heeft Men Nog
Een Fort, Op Een Heuvel Gebouwd, Dat De Stad Bestrijkt.
Het Volgende Station Is Puerto-Cabello, Aldus Genoemd Omdat,
Zoo Als Men Beweert, Een Schip Zich Daar Met Een Haar Zou Kunnen
Vastmeeren. Zooveel Is Zeker, Dat De Haven Volkomen Veilig En Tegen
Alle Winden Gedekt Is. De Straten Zijn Hier Breeder En Regelmatiger
Dan Te La Guaira. Wij Maken Eene Wandeling Door Een Soort Van Park,
Waarvan Het Onderhoud Veel Te Wenschen Overlaat.
Den Zes-En-Twintigsten Augustus Komen Wij Eindelijk Op De Reede Van
Savanilla, En Zien Vergeefs Uit Naar Eene Veilige Haven. Weldra Steekt
Eene Kleine Stoomboot Van Wal En Komt Naast Ons Liggen Om De Reizigers
En De Goederen Over Te Nemen. Onze Bagage Is Niet Zwaar Of Omvangrijk:
Nauwelijks Weegt Zij Voor Ons Vieren Driehonderd Pond. Zij Wordt
In De Boot Overgeladen, En Na Afscheid Genomen Te Hebben Van Onze
Medereizigers, Dalen Wij Ook Zelven In De Boot Af. De Stoomfluit Gilt:
Wij Stoomen Naar Den Columbiaanschen Oever.
Beiträge und Kommentare